Turkije (3) | Van Bodrum via Pamukkale en Öludeniz naar Antalya

Na onze reis langs de westkust van Turkije, reizen we verder van Bodrum naar Antalya. Daarbij maken we een flinke slinger het binnenland in, naar Pamukkale en dan terug naar de kust bij Öludeniz.

We zijn nog steeds verrast over de grote hoeveelheid oudheidkundige locaties en archeologische vindplaatsen in dit gebied. We realiseren ons nu dat onze geschiedenis op school ons vooral Europa heeft bijgebracht. Maar hier in Turkije blijkt zoveel historische rijkdom aanwezig te zijn, overigens net als in de andere landen rondom de Middellandse zee.

Ook de natuur van Turkije verrast ons keer op keer. De ruige landschappen en dichte bossen van het binnenland worden afgewisseld met de lieflijke baaien aan de Middellandse Zee. De krijtafzettingen van Pamukkale zijn zo anders dat we tijd nodig hebben om ze tot ons door te laten dringen. Ik neem ook nog de gelegenheid om Öludeniz en de Blue Lagoon vanuit de lucht, hangend aan een parachute, te beleven, een unieke ervaring.

Bodrum

Er valt niet zoveel te vertellen over Bodrum. Behalve dan dat het een toeristenstad is met een leuk haventje en een oud fort en de nodige winkeltjes en restaurants. In de zomer worden bootsafari’s en cruises gemaakt met de enorme jachten die nu in de haven liggen voor onderhoud.

Wij rijden de stad binnen en parkeren op een parkeerplaats op loopafstand van het centrum. We maken een wandeling door de stad en vinden restaurant NazikANA waar we diverse gerechten kiezen die klaarstaan op het buffet. Het eten smaakt ons uitstekend, zo lekker dat we vergeten foto’s ervan te maken. Voor wie Bodrum bezoekt is dit echt een aanrader, (h)eerlijke Turkse keuken voor een prima prijs.

We verblijven een paar dagen in een appartement bij Bodrum en we genieten van de luxe en de ruimte. De meeste campings zijn momenteel nog gesloten en we hebben behoefte aan een warme douche en we doen de was.

Pamukkale

Vanuit Bodrum rijden we naar het oosten, het binnenland in. Door de talloze marmergroeves die we onderweg zien realiseren we ons dat ook nu nog natuursteen als belangrijk bouwmateriaal wordt gebruikt, net als in de oudheid. De ingrepen in het landschap zijn enorm met gigantische afvalbergen tot gevolg.

Afrodisias

Bij de antieke stad Afrodisias kunnen we op de parkeerplaats staan om te overnachten. Het miezert een beetje als we aankomen, maar we besluiten toch de archeologische vindplaats te gaan verkennen. Er is amper iemand te bekennen, wat het voor ons nog avontuurlijker maakt, we kunnen rustig rondlopen en de historie van deze oude stenen tot ons door laten dringen.

Vooral de friezen die zijn aangebracht bij en op de diverse gebouwen trekken de aandacht, vooral ook door de humoristische gezichtsuitdrukkingen.

In het museum staat het beeld van Aphrodite, zonder hoofd, maar we kunnen ons voorstellen dat het hoofd ernaast op de torso kan hebben gestaan.

Nog wat beelden uit het museum:

De krijtrotsen van Pamukkale

Van ver zien we de krijtrotsen van Pamukkale. Eerst lijkt het op de zoveelste marmergroeve, maar als we dichterbij komen zien we de krijtafzettingen die zich in vele millennia hebben gevormd op de hellingen onder de stad Hiërapolis.

’s Ochtends worden we wakker op een plekje met uitzicht op de kalkrotsen. Vlakbij ons worden hete luchtballonnen opgelaten, een betoverend gezicht bij het ochtendlicht.

Zet je geluid aan voor deze video…

De stad Hiërapolis

Als we bekomen zijn van de ballonnenervaring en ons ontbijt hebben gegeten, rijden we naar de zuidelijke ingang van de antieke stad Hiërapolis. Deze grote oude stad bovenaan het plateau van Pamukkale laat zien dat ook in de oudheid al volop gebruik gemaakt werd van de thermische baden. De stad is mooi bewaard gebleven en wordt nog voortdurend gerestaureerd.

Salda Golü

Vanuit Pamukkale rijden we door naar Salda Golü, een kratermeer nabij Yeşilova. Het meer heeft een helderblauwe kleur en spierwitte stranden, ontstaan door het hydromagnesiet dat in het water aanwezig is en een heilzame werking schijnt te hebben. Wij genieten vooral van de kleuren die vooral mooi uitkomen als we ’s ochtends met een stralende zon opstaan.

Het meer trekt veel lokale bezoekers, maar ook voor bezoekers van buitenaf is het een prachtige visuele ervaring.

Ölüdeniz

We strijken neer op Ölüdeniz Aydede Camping als enige gast. De eigenaar vertelt enthousiast dat ze vanaf deze camping ook jeep-safari’s doen met Land Rover Defenders, ze hebben er 12. Ze hebben een eigen monteur, Ali, die de auto’s onderhoudt en die ook wel bereid is onze stuurinrichting te bekijken. Ik ervaar de laatste dagen trilling in het stuur en vraag me af waar dat vandaan komt.

Overigens is, ondanks de inspanningen van Ali en z’n collega monteurs, de trilling in het stuur nog niet geheel verholpen. Enkele dagen later wordt het zo heftig dat bij 90 km/u de hele auto schudt, de zogenaamde “Death Wobble”. Later bezoeken we een garage in Alanya waar het probleem opnieuw en met succes onder handen genomen wordt.

De Lycische Weg

Terwijl Milady onder handen genomen wordt besluiten wij een stukje van de Lycische Weg te lopen. Dit is een langafstandswandelpad in Turkije dat start in Ölüdeniz. We wandelen zo’n 8 km bergop langs het pad en hebben prachtige uitzichten over de baai van Ölüdeniz en de kust van de Middellandse zee.

Vanaf het hoogste punt lopen we terug naar Ölüdeniz, we hebben prachtig weer en we genieten van de inspanning.

Paragliding

Gestimuleerd door de verhalen van zoon Rindert, vriendin Ciel en broer Bart, besluit ik, Gert Jan, te gaan paragliden. Om 11 uur ’s ochtends word ik opgehaald bij de camping door m’n piloot/instructeur. We rijden naar de kabelbaan die ons tot 1.700 meter hoog de berg Babadağ op neemt, met de nodige uitrusting voor de duovlucht.

De wind is niet gunstig, neerwaarts vanaf de berg, dus we moeten wachten. Als de wind even goed staat is het moment daar, rennen! En dan voel ik me gedragen door de parachute. De spanning die ik vooraf voelde is meteen weg, we vliegen over de vallei onder ons en kijken uit over de baai en de Blue Lagoon van Ölüdeniz. M’n helm gaat af voor de beelden, die moet straks bij de landing weer op. De piloot stuurt ons in de juiste richting en geeft mij dan de bediening in handen.

Wat een geweldig gevoel, zo zweven door de lucht, gedragen door de wind en ik kan sturen waar ik naartoe wil, prachtig. Bij de laatste afdaling geef ik de controle terug aan de piloot en gaat m’n helm weer op, hij brengt ons met een zachte landing weer op de grond. Sonja staat me vol spanning op te wachten.

Bovenaan de berg heb ik Vincent en Kirsten ontmoet, een Nederlands/Duits stel dat onderweg is met hun Unimog camper. Later, op het strand van Ölüdeniz deel ik mijn enthousiasme met hen.

Kayaköy

Nu de auto weer gemaakt is en de inspanningen geleverd, wordt het tijd voor een volgende ervaring. We rijden naar Kayaköy, een verlaten dorpje ten westen van Ölüdeniz. De historie van deze nederzetting gaat terug tot 3000 voor Christus. Kayaköy is bewoond gebleven tot 1923 toen in het kader van de Grieks-Turkse uitwisseling de bewoners naar Griekenland zijn vertrokken.

We worden door Okun uitgenodigd om het enige oorspronkelijke huis van het stadje te bekijken. Hij trakteert ons op thee en koffie en op verhalen over de geschiedenis van Kayaköy en zijn rastafari-leven.

We besluiten ons bezoek aan het stadje met een uitgebreid Turks ontbijt. We genieten volop van de verschillende gerechten, de bijzondere smaken en de schier onbeperkte hoeveelheid Turkse thee.

Antalya

De regio Antalya biedt vele historische plekken, wij bezoeken er enkele. De stad Antalya vinden we niet aantrekkelijk, te groot, te modern, te veel verkeer.

Pinara

We zijn op weg naar Tlos als we een bruine richtingaanwijzer naar Pinara tegenkomen. We volgen de aanwijzingen en vinden de rotsgraven van Pinara. Wij vinden het erg bijzonder hoe deze graftombes hoog boven ons hoofd in de bergwand zijn uitgehakt.

Tlos

Bij de opgraving van Tlos hebben we een overnachtingsplekje gevonden, een klein weitje waar we net op kunnen staan met onze Milady Landy. Later krijg ik een berichtje van Vincent. Hij en Kirsten staan op een veldje vlakbij en ze nodigen ons uit voor het ontbijt. Na een rustige en regenachtige, nacht zoeken we de Unimog op en kletsen we gezellig bij met Vincent en Kirsten. Behalve het reizen hebben we veel onderwerpen voor gesprek.

Tlos ligt er triestig bij onder een deken van wolken en mist en regen op de paden. We brengen een kort bezoek.

Saklikent canyon

Gelukkig komt later de zon door de wolken en kunnen we vanuit Tlos over kleine wegen richting de Saklikent kloof en watervallen rijden. Onze OSMAnd GPS wijst ons een onverharde weg door het bos. De paden zijn glibberig en ik moet goed sturen om Milady op het rechte pad te houden. Plots zie ik in m’n achteruitkijkspiegel dat we een stuk plastic meeslepen…

Uiteindelijk blijkt de onverharde weg dood te lopen en moeten we terugkeren. Gelukkig vinden we een andere weg, minder glad en modderig.

20 minuten later staan we bij de Saklikent kloof, de waterval is niet bereikbaar vanwege de hoge waterstand.

Myra

Bij toeval ontdekken we langs de weg die we richting Antalya rijden een bruin bordje richting Myra. Dat doet een belletje bij ons rinkelen en zo rijden we naar de plaats waar de bisschop van Myra heeft geleefd, bij ons beter bekend als Sint-Nicolaas.

Olympos

Ook in Turkije is er een Griekse stad Olympos, minder indrukwekkend dan het Griekse Olympia, maar historisch zeker ook belangrijk. Nu is de stad vervallen tot enkele ruïnes, maar de ligging aan de monding van de rivier en aan het strand maken de plek zeker een bezoekje waard.

Chimaera

Of de Olympische vlam hier oorspronkelijk ontstoken werd is niet waarschijnlijk, toch ligt Chimaera op een steenworp van Olympos. Onze wandeling naar de eeuwige vlammen van Chimaera is pittig met een steile klim langs een rotsachtig pad. Onderweg komen we slechts enkele mensen tegen, onder wie een moeder met kindje en oma. Boven worden we verrast door een heel rotsveld met vlammen, op verschillende plekken brandt de aarde.