We mogen weer reizen

Afscheid van de woestijnduinen van Erg Chebbi

Op donderdag 11 juni vertrekken we uit Hassi Labied, het kleine dorpje onderaan de duinen van Erg Chebbi waar we bijna 3 maanden verbleven hebben. Hassi Labied huisvest en vermaakt samen met het meer bekende Merzouga in het hoogseizoen duizenden toeristen in en om de woestijnduinen. Het heeft ook een eigen palmerie waar de inwoners hun gewassen verbouwen.

De vooral Europese toeristen komen naar Erg Chebbi om een nachtje in de woestijn door te brengen of om in een kamelenkaravaan of een quad of 4×4 de duinen door te trekken. Voor de Marokkaanse toerist is Erg Chebbi vooral bekend voor z’n hete zandbad dat mensen in de zomer nemen als remedie tegen kwalen als reuma of artritis.

Tijdens ons verblijf was het stil in de duinen van Erg Chebbi, de eerste weken liep er nog wel eens een kameel voorbij of ging een naar toeristen verlangende gids met z’n quad de duinen in. Later waren de kamelen vertrokken, naar vruchtbaarder streken of plaatsen waar meer ruimte is om te grazen of te drinken. De quads en 4×4 stonden verplicht binnen, niet meer toegelaten onder de strenge lockdown die voor Marokko werd afgekondigd. Alle toeristenfaciliteiten zijn dicht, hotels, restaurants, verhuurbedrijven, garages enz. alleen de levensmiddelenwinkeltjes zijn nog open voor de dagelijkse boodschappen.

Het is uitgestorven in Hassi Labied en Merzouga, geen toeristen, geen gidsen, geen 4×4-s en geen kamelen. Maar de mensen blijven vriendelijk en veelvuldig klinkt a-salam-aleikum – aleikum salam, la-bas – bikhayr?, marhaba Maroc (vrede zij met u – vrede zij ook met u, hoe gaat het – goed en met u?, welkom in Marokko), we worden ook nog steeds voor de thee uitgenodigd, maar die uitnodiging slaan we af, met het oog op de covid-crisis.

We verblijven bijna 3 maanden op camping Desert hotel Haven la Chance. 3 maanden van soms onzekerheid over hoe de crisis zich hier ontwikkelt en wat Covid-19 doet met onze dierbaren. Maar ook 3 maanden waarin we nieuwe vrienden maken, onze creativiteit op de proef wordt gesteld en we ons steeds meer thuis voelen.

Steeds weer wordt de confinement verlengd tot uiteindelijk begin juni duidelijk wordt dat de crisis ook in Marokko onder controle is. Op mijn verjaardag, 9 juni, komen de eerste berichten dat er een grote versoepeling aan gaat komen, er mag binnenkort weer gereisd worden. Later blijkt dat we op 12 juni weer in de regio mogen reizen.

Mijn verjaardag vieren we met een etentje met de overgebleven campinggasten van Haven la Chance, heel gezellig.

Rondje Erg Chebbi

Met Melissa en Chris, onze nieuwe Nieuw-Zeelandse vrienden, hebben we afgesproken nog een rondje Erg Chebbi te doen en nu de maatregelen versoepeld gaan worden, spreken we af om op 10 juni te gaan.

Het is heerlijk om weer eens vrij te kunnen bewegen, behalve onze wekelijkse fietstocht naar de supermarkt in Merzouga en de wandeling naar het buurtwinkeltje in Hassi Labied, mochten we ons de afgelopen weken niet verplaatsen.

Het is nog steeds erg stil in en rondom de duinen en de mensen die we tegenkomen zijn enigszins verbaasd maar ook opgelucht dat ze ons zien, dit betekent voor hen ook dat de toeristen terug gaan komen.

We hebben de hele rit de woestijn en de duinen voor onszelf, maar één keer worden we ingehaald door een 4×4, Hamoe, de bestuurder van de auto, nodigt ons uit om thee te komen drinken in zijn woestijnkamp. De tent waarin we plaatsnemen heeft natuurlijke airco, water wordt over de wanden van riet gesprenkeld en de wind doet de rest, echt verkoelend.

Het is zo bevrijdend om weer vrij de kunnen rijden, de zand- en rotspaden zijn prima te berijden en hier en daar neem ik een duintje mee. Tot…. helaas het zand het wint van de wielen van Milady Landy. We moeten graven om de auto weer vrij te krijgen en begraven ook het reservewiel als anker voor de lier, alles tevergeefs, het zand blijft het winnen. Uiteindelijk komt er een man op een brommertje langs die ons helpt met graven en even later een 4×4 die bereid is een sleepje te geven. Dan geeft het zand het op en kunnen we weer verder rijden.

We gaan ook nog even bij het meer kijken waar we al eerder flamingo’s gespot hebben, het meer is er nog wel, met kamelen en schapen en heel veel watervogels, maar dit keer geen flamingo’s.

’s Avonds kan ik de blaren op m’n handen verzorgen, niks gewend… en eten we met z’n vieren. We kunnen terugkijken op een heerlijke vrije dag.

Het Atlas gebergte in de zomer

Vanuit Hassi Labied volgen we de Ziz-vallei richting het Atlas-gebergte. Eerst rijden we nog over de hoogvlakte in een afwisseling van zand en stenen. De weg is geasfalteerd en goed van kwaliteit (voor Marokkaanse begrippen).

De Ziz-vallei is eerst nog een droge rivier, maar hoe verder we stroomopwaarts rijden, richting de Atlas, zien we steeds meer palmen en landbouwgrond rondom de rivier. Stroomopwaarts is de Ziz-vallei een bijna onafgebroken prachtig groene palmen-oase. We genieten van de vergezichten vanaf de hoger gelegen weg en nemen een binnenweggetje door de kleine dorpjes in de vallei.

Camping Hakkou ligt midden in de palmen-oase bij Aoufous. Eigenaar Ahmad heeft jaren geleden de camping op familiegrond gesticht en is een perfecte gastheer voor zijn campinggasten. Thee bij aankomst, couscous voor de gasten op vrijdag en altijd een gulle lach en een aangenaam praatje (in het Frans). Het is hier al heel wat koeler dan bij Erg Chebbi en we genieten van de hartelijke gastvrijheid.

Later trekken we door naar Errachidia waar we eindelijk weer eens in een echte supermarkt boodschappen kunnen doen. De Marjane supermarkt heeft alles wat we nodig hebben en meer (alleen geen alcohol die concurrent Carrefour – niet in Errachidia – wel verkoopt in een aparte afdeling van de winkels).

Op camping Jurasique blijken veel Franse camperaars te verblijven in afwachting van de ferry’s naar Europa. We komen hier even een paar dagen op adem, goede temperaturen en prima voorzieningen.

We vieren samen met Melissa en Chris, Melissa’s 50^ste verjaardag, met een Sarah natuurlijk.

Dan gaan we door, de Hoge Atlas in, vanaf Er Rich nemen we de weg naar Imilchil, volgens de Michelin kaart geen bijzonder mooie weg (geen groene aanduiding), voor ons is deze weg prachtig. Mooie bergen, prachtige valleien en allerlei fruitbomen en bloeiende oleanders en natuurlijk dadelpalmen. In de valleien wordt volop landbouw bedreven, momenteel is iedereen druk met de graanoogst, gewoon met de zeis maaien, transport met ezeltjes en dorsen op de vloer bij de huizen. Wat een bedrijvigheid.

Aan het Tislite meer blijven we een nachtje staan, boven de 2.000 meter, dus heerlijk koel. Ook jongeren vinden het een heerlijk meer en gaan tot diep in de nacht door met muziek maken. Wij besluiten daarom de volgende dag door te trekken door de Atlas, richting Beni Melal. Aan deze kant van de bergen, de zeekant, zijn de valleien nog groener, de oleanders nog bloemrijker en de velden nog vruchtbaarder. We genieten enorm van deze rit, een prachtige afwisseling na 3 maanden in de woestijn.