Eind van het jaar in Marokko

Langs de oceaankust van Noord-Marokko

Ferry van Spanje naar Marokko

Sonja’s verjaardag “vieren” we gedurende de overtocht van Spanje naar Marokko op zondag 22 december. Van dat vieren komt helaas niet al te veel, ’s ochtends hebben we een ticket gekocht, het oude ticket bleek gecanceld door Direct Ferries, met de toezegging dat er hoogstwaarschijnlijk ’s middags een boot gaat. We kunnen meteen doorrijden naar de wachtrij in de haven, dat geeft hoop. Het is mooi weer, stralende zon en veel mensen met de hoop dat er vandaag, na dagen wachten, weer een ferry zal varen.

Langzaam lijkt er schot te komen in de rijen wachtende auto’s, volbepakt zoals dat Marokkaanse auto’s die op vakantie gaan betaamt. Dat blijken andere ferry-maatschappijen te zijn, dat valt tegen, niet alleen ons, ook de overige wachtenden, vooral Europese Marokkanen, laten duidelijk merken dat ze het wachten beu zijn. Veel getoeter en soms heetgebakerde discussies met de beambten van de ferry-maatschappijen en de havenpolitie.

Eindelijk, eind van de middag wordt eindelijk het loket van onze ferry-operator geopend, de rij met auto’s begint langzaam te rijden en we mogen de ferry op. Sonja krijgt dus toch haar verjaardags-cruise. Eenmaal op de ferry blijkt er al een lange rij te staan bij de paspoortcontrole die op de boot plaatsvindt. We sluiten maar direct aan, des te eerder zijn we ook daar vanaf. Er wordt een mannen- en een vrouwenrij gevormd, Sonja gaat bij de vrouwen staan en ik sta aan de mannenkant, des te sneller schiet het op, wordt er gezegd. Nou dat blijkt niet helemaal te kloppen, we staan de hele overtocht in de rij en hebben het geluk dat we nog even op dek kunnen als de ferry net in Tanger-Med aanlegt.

Hèhè, dat hebben we gehad, we mogen vrij snel van de boot af en de eerste controle door de politie is snel achter de rug, we kunnen op pad, denken we…
Verderop komen we in een wachtrij voor de douane te staan, hier wordt elke Europees-Marokkaanse auto grondig gecontroleerd en dat gaat tergend langzaam. Ongeduldig wordt er geclaxonneerd, maar dat mag niet baten, we staan nog uren in de wachtrij en wisselen een keer van rijstrook, ook dat schiet niet extra op. Als we eenmaal aan de beurt zijn moet ik m’n paspoort en kentekenbewijs aan een douanier afgeven, hij dirigeert ons naar een parkeerplaats aan de kant en gebaart dat we moeten wachten. Enige tijd later komt hij terug met paspoort en kentekenbewijs en een kaartje waarop staat dat de auto 6 maanden in Marokko mag blijven, we mogen zonder verdere controle doorrijden.

Het is ondertussen 23:15 dus we besluiten niet verder te rijden. Op de parkeerplaats achter de douane staan al veel campers geparkeerd en wij gaan daar ook bijstaan, klappen ons dak open, drinken nog een biertje en een wijntje dat we hebben meegenomen, eten er wat toastjes met kaas en smeerseltjes bij en kruipen lekker onder ons dekbed. Welterusten, dat was dan je verjaardag, schat…

Tanger

We worden wakker met een warm zonnetje op ons dak en vertrekkende campers rondom ons, we besluiten om vandaag naar Tanger te rijden, niet te ver en het lijkt ons een goed plan om langs de kust af te zakken.

De “camping” die we vinden in Tanger, camping Miramonte, is behoorlijk vergane glorie en geeft niet zo’n beste eerste indruk van kamperen in Marokko, maar goed we staan veilig en redelijk dichtbij de stad.
We trekken onze wandelschoenen aan en gaan naar de stad, een mooie wandeling langs de Corniche, de weg langs de oceaankust. Hier wordt veel gewandeld, hardgelopen en gefietst en ondertussen raast er ook veel verkeer langs. Hier en daar beproeft een visser zijn geluk.

We komen aan bij de nieuwe haven van Tanger, in de loop van de jaren heeft deze een hele historie meegemaakt, de moderne havengebouwen en de oude gefortificeerde stadsmuren zijn daarvan de stille getuigen.

We dwalen door de oude stad, op zoek naar een geldautomaat en een telefoonkaart. Te laat komen we erachter dat onze bankkaarten op werelddekking gezet hadden moeten worden, we moeten eerst onze resterende euro’s wisselen om een telefoonkaart te kopen…
We kunnen wel geld pinnen met de creditcard, maar dat blijkt achteraf niet zo voordelig te zijn, er komen €7,75 aan kosten bij het gepinde bedrag van 2.000 Marokkaanse Dirhams (=€193,77).
We kopen een sim-card van Maroc-Telecom (50 MAD) en 5GB tegoed (ook 50MAD) en zetten snel onze bankpassen op werelddekking zodat we ze ook kunnen gebruiken…

Tanger blijkt een erg authentieke medina te hebben, mooie kleine straatjes, kleine winkeltjes met de gebruikelijke prullaria en dingen die mensen nodig hebben en veel, heel veel mensen die er in en uit lopen. Een gezellige drukte, zolang je je niet laat verleiden door de allervriendelijkste mannetjes die je de weg willen wijzen. Wij laten ons wel verleiden door een jongen die ons wel de weg zal wijzen naar het kasbah-museum en ons ondertussen gidst langs allerlei volgens hem gedenkwaardige plekjes in een grote omweg naar het museum. Als we er eindelijk zijn blijkt hij niet tevreden met de fooi die ik hem geef, 10 MAD, het museum kost 20 MAD, dus ik vind het redelijk.

Als we terug gewandeld zijn naar de camping gaan we nog even de laatste zon opslorpen op het terras van het restaurant Miramonte, dat er trouwens heel wat beter uitziet dan de camping. We drinken er nog één op Sonja’s verjaardag, proost schat.

Asilah

Onze tweede stop langs de kust is Asilah, een mooi kunstenaarsstadje met prachtige muurschilderingen op de overigens ook mooi geschilderde huisjes in de knusse medina.

We lunchen in de zon, lekker Tajine en salade met Marokkaanse gebakjes toe.

We rijden nog wat verder langs de kust, kleine dorpjes, mooie vergezichten over het groene winterlandschap en de Atlantische Oceaan, mensen wandelend langs de weg, op een ezeltje of op een brommertje, kleine winkeltjes met wat je nodig hebt en hier en daar een groentekraam. Dit is Afrika realiseren we ons.

Larache

Vlak bij Larache vinden we rijdend langs de lagune een grote parkeerplaats aan het strand waar we onze auto kunnen zetten voor de nacht. Het wordt een prachtige zonsondergang aan de overkant van de stad met vissersboten die terugkomen van de vangst.

De bewaker van de parkeerplaats vraagt ons om onze auto dichtbij zijn hokje te verplaatsen zodat hij er zicht op kan houden gedurende de nacht. Dat geeft een prettig gevoel, we zijn immers de enige kampeerders op deze plek en er komen nogal wat mensen even een wandelingetje maken of gewoon in de auto zitten met zicht op de oceaan.

De stad bezoeken we niet, we draaien even af bij de Marjane supermarkt om wat voorraad in te slaan en we gooien onze tank vol bij het Afriquia tankstation, dan rijden we door.

Moulay Bousselham

Sonja heeft in de Lonely Planet ontdekt dat er bij Moulay Bousselham een mooi natuurreservaat is waar veel Europese trekvogels komen overwinteren. We hebben onderweg al veel ooievaars gezien, dus dat geloven we zeker en we willen graag hier eens een kijkje nemen.

Er blijkt een Camping International te zijn waar we een mooi plekje vlakbij de lagune kunnen vinden. Een mooie camping met alle faciliteiten, redelijk sanitair, een beetje gedateerd en het warme water werkt niet, maar prima voor een paar nachten.

We maken een wandeling door het dorpje en lopen het enorm brede strand op. Ook hier worden we geconfronteerd met de tegenvaller van Marokko, er ligt verschrikkelijk veel troep op het strand, aangespoeld vanuit de oceaan en achtergelaten door de bezoekers, ook Afrika, maar wel in de overtreffende trap.

We zien hoe de vissersbootjes bij hoog tij met de brekende golven mee de lagune in varen, een staaltje van stuurmanskunst.

Ook uitgaand moeten ze door deze golven heen, met een flinke stoot gas op hun krachtige buitenboordmotor stuiteren ze dan over de kruin van de brekende golf, indrukwekkend!

’s Avonds hebben we bij Cafe Izaguirre ons kerstdiner besteld, paella met Marokkaanse thee. Het smaakt heerlijk, maar we missen wat sfeer…

Mehdya en Sidi Boughaba natuurreservaat

Omdat Sonja toch liever niet in een gammel bootje de lagune ingaat en er verderop een tweede natuurreservaat is vertrekken we richting Mehdya. We realiseren ons dat we eerder hier geweest zijn, in 2015 met Marc en Saskia stonden we voor een gesloten poort van de Camping International. Nu is de camping open en goed in bedrijf. Prachtige sanitaire voorzieningen met heerlijke douches en goede wc’s, een mooi openlucht zwembad, kortom een aanrader.
We lunchen bij restaurant Abo Fatima, Sonja heeft gegrilde sardines en ik een zeevruchten-tajine, heel smakelijk, lekker vers en prima te betalen.

Sidi Boughaba is een langgerekt meer parallel aan de zee, net achter de duinen en heuvels die de zeewering vormen. Er huizen veel verschillende watervogels die migreren vanuit de nu koude winterstreken van Europa, we zien in ieder geval ooievaars en reigers en ook een kolonie flamingo’s, al is die lang zo groot niet als we zagen in Zuid Frankrijk… We maken een mooie wandeling en worden ook hier weer verrast door de troep die hier is achtergelaten, echt zonde.

Langs Rabat

Na zoveel natuur en stilte is de drukte van Rabat overweldigend, overal auto’s, brommers, busjes, paardenwagens en taxi’s en alles beweegt zich door elkaar samen met de overstekende voetgangers. Dit is een belevenis voor elke chauffeur…

Opgelucht vervolgen we onze weg langs de kust en vinden een stille wildkampeerplek pal aan het strand vlak voor Mohammedia. Behalve vissers en dagjesmensen zijn wij de enige bezoekers.

Een schaapherder loopt langs met z’n kudde en de schapen lijken zich te verwonderen over dat grote rode ding dat in hun graasgebied staat.

De moskee van Casablanca

Na wat rust aan de kust reizen we door naar Casablanca, de grote moskee staat nog op ons verlanglijstje. We lopen buitenlangs en zijn zwaar onder de indruk van de grootse schoonheid van het gebouw.

Ook het interieur van de moskee kunnen we bezoeken onder begeleiding van een gids, dit is de enige moskee in Marokko die publiek toegankelijk is, volgens de gids: “omdat koning Hassan II dat zo wilde, zo kunnen alle ander moskeeën gesloten blijven voor niet-moslims”.

De sfeer wordt helemaal bijzonder, misterieus, als er wolken vanuit zee komen binnendrijven.

Oualidia

De laatste dagen van het jaar brengen we in Oualidia door, eerst een camperplek in het stadje waar we nog bezocht worden door vissers die ons hun vangst laten proeven.

Later, op oudejaarsdag, vertrekken we naar een afgelegen plekje aan de oceaan waar we onder de sterren en met eigengebakken oliebollen en Franse champagne oud-en-nieuw vieren.

Gelukkig 2020